این محله جزو بخش پنج از محلات جنوبی رودخانه ی زاینده رود است و در واقع، از دهاتی است که به شهر اصفهان اتصال یافته است (رفیعی مهرآبادی، 1352: 236). از لحاظ تاریخی، سیچان دیه ای در جنوب زاینده رود و همسایه ی دیه حسین آباد بود. شاه عباس هنگامی که ارامنه را از ارمنستان به اصفهان کوچانید، اراضی جنوب زاینده رود را که درست در شمال این ده واقع شده بود، ظاهراً تا حد خود رودخانه، به آن ها بخشید و فرمان‌هایی صادرکرد تا ارمنیان در این اراضی مستقر شوند. این اراضی شامل سه دیه مارنان، قینان و سیچان بود و این هرسه با توسعه ی شهر اصفهان به انضمام جلفا که ارمنیان ساختند، یکی از محلات معتبر اصفهان شد.
جابری انصاری سیچان، چهارباغ بالا، جلفا، حسن آباد، سعادت آباد، فرح آباد و هزارجریب را از بهترین محلات اصفهان از لحاظ آب و هوا می‌داند (جابری انصاری، 1378: 417). مرحوم مهریار معتقد است واژه ی سیچان از سه جزء «سی+ چ+ ان» تشکیل شده است. کلمه ی سی تلفظ دیگری است از زی که از مصدر زیستن آمده است و طبیعی ترین انتخاب نام برای محل زندگی و زیستگاه آدمیان است. پسوند ان را نیز برای نسبت و کثرت به کار می‌برند. بنابراین سیچان به معنی محل زیست است و از باب تسمیه ی حال و محل، این نام را به خود گرفته است (مهریار، 1382: 504و503).
از این محله نیز بزرگانی برخاسته اند که از جمله ی آنها می‌توان به این افراد اشاره کرد: عبدالله بن محمدعلی سیچانی از خوشنویسان خط نستعلیق که در سال ۱۰۹۵ ه.ق می‌زیست و آقا عبدالمولی با تخلص شعری سیچانی اصفهانی که از شعرای معاصر شیخ علی حزین و از سادات بود و در علوم عربی دست داشت و خط شکسته را درست می‌نوشت (رفیعی مهرآبادی، 1352: 236).
در عهد صفوی، طبق طومار شیخ بهایی، سیچان از مادی شایج 5 سهم و از مادی نایج 10 سهم حق آبه داشته است لیکن در عهد قاجار، این میزان تغییر کرده و برای این محل از مادی شایج 12 سهم و از مادی نایج 14 سهم حق آبه معین شده است (جابری انصاری، 1378: 420 و 434).
منبع: رصدخانه فرهنگي اجتماعي اصفهان. (1395). شناسنامه فرهنگي اجتماعي محلات شهر اصفهان، فاز اول. اصفهان: انتشارات سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان.
